Wednesday, December 15, 2010


බුද්ධිවාදී සමාජය.
බුදුසමය ආගමික දර්ශනයක් බව එහි මූලික දේශනාවන්ගෙන්ම පෙනීයයි.බුදුරජානන් වහන්සේට න්යාහයාත්මකව සමාජ දර්ශනයක් ඉදිරිපත් කිරීමට අවශ්යය තාවක් නොතිබූ බව පෙන්නුම් කළ හැකිය.සංයුක්ත නිකායේදී බුදුරජානන් වහන්සේ අනුරාධට දේශනාකළේ තමන් දුකත් දුකින් අතමිදීමත් දේශනා කරන බවය.මේ ප්ර්කාශයෙන් ඉගි කරන කාරණයනම් උන්වහන්සේගේ මුඛ්යම පරමාර්ථය නිවන වෙත පුද්ගලයාට මාර්ගය පෙන්වීම පමණක් බවයි .එහෙත් උන්වහන්සේගේ ධර්ම ප්රවචාරය මේ ඉලක්ක සපුරා ගැනීම සදහාම පමණක් නොවූබව පෙන්නුම් කරයි.මෙහිදී රජ,ඇමති,ගොවි,කම්කරැ ගෘහස්ථයන් ආදී කොට ඇති සමාජාය් දැකිය හැකි සෑම කෙනෙක්ම උන්වහන්සේ දේශනාකරණ උත්කෘෂ්ඨ නිවන ගැන දැනගැනීමට සාධක සහිතව දැක්විය හැකිය.සාමාන්ය ජනතාව ඔවුන්ගේ සාමාන්යජ ජීවිතයේ ලෞකික ගැටළු පිළිබදව උන්වහන්සේ හා සාකච්චා කොට ඇත. මේනිසා විවිධ සමාජ ගත ප්රනශ්න වලට අදාළ පිළිතුරැ උන්වහන්සේ දක්වා ඇති අතර සූත්රේපිටකයේ විවිධ තැන්වල එම කරැණු අසංවිධාත්මකව විචිත්රසකාරයට සංග්රඅහවී ඇත. මේ නයින් බිහිවන බෞද්ධ සමාජ දර්ශනයේ මුලික අරමුණක් වුයේ බුද්ධිවාදී සමාජයක් බිහිකිරිමයි.බුදු සමය තුළ ආගමික මිත්යාේ විශ්වාස කිසිවක් දැකිය නොහැක.තම ධර්මය හදුන්වා දෙන සෑම තැනකදීම නිරීක්ෂණයට ඉඩ සලසා ඇත.(ඒහි පස්සිකො)එමෙන්ම තමන්ම ප්ර ත්යකක්ෂයෙන් අවබෝධ කළ යුතුබව දක්වා ඇත.(පච්චත්තං වෙදිතබ්බෝ)මෙම ධර්මය සාංදෘෂ්ටික ලක්ෂණ වලින් යුක්තව ඇත.(සංදිටඨිකෝ)මේ සියළු ලක්ෂණ දැනුමේ අනුභූතික ලක්ෂණ ප්රෝකට කරන අවස්ථාවන්ය.කෙවල පරමාර්ථය වන නිවන පවා භෞතික ලක්ෂණයන් ඉක්මව වු තමන්ගේම ඤාණ ශක්තියෙන් මෙලොවදීම සාධනය කළ යුතු ප්රිබුද්ධ අවස්ථාවක් ලෙස දක්වා ඇත.බුදු සමයේ දක්වා ඇති කරැණු පරිශීලනයෙන් නිරීක්ෂණ යෙන්ම තොරාගත යුතු කරැනු ලෙස දක්වා ඇත.ප්ර ඥාවන්තයා පිරික්සීමෙන්ම රන් මතුකරගන්නාක් මෙන් තම දහම දැඩි පරීක්ෂාවකින් පසුව දැන ගත යුතුබව කාළාම සත්රරයේ දක්වා ඇත. මහා පරිනිබ්බාන සුත්රරයේ දක්වන ආකාරයට ධර්මය විමසීමෙදී සුත්ර විනය තුළනය කරමින් එහි විද්යරමාන සත්යයයට පැමිණිය යුතුබව දක්වා ඇත.බුදු දහමේ දක්වන ප්රනඥාවේ දොරටුව ශ්‍රද්ධාවයි.එහි මුලික ශද්ධාව දෙයාකාරයකින් විස්තර වේ.
01.අමුලිකා ශ්‍රද්ධාව
02.ආකාරවති ශ්‍රද්ධාව
බුදුන් වහන්සේ බුද්ධියේ ප්රනවේශය ලෙස සලකන ශ්ර ද්ධාවේ මුලික ස්වරෑපය ආකාරවතී ශ්රුද්ධාව නැතිනම් බුද්ධිවාදී ශ්‍රද්ධාව ලෙස ප්‍රකාශකොට ඇත.එයින් උන්වහන්සේ අදහස් කළේ බුද්ධිවාදී සමාජයක් නිර්මාණය වීම සහන ශිලී සමාජයක් නිර්මාණය කිරීමේ පදනම වන බවයි. ම.නි දක්වන පරිදි පුද්ගලයාට යහපත දැකීමට උපයෝගී කරගත හැකි අංග දෙකකි.
01. පරතෝඝෝෂොය.-අනුන් විසින් ප්රලකාශිත දේ
02.යෝනිසෝ මනසිකාරය.-බුද්ධිවාදී අවධානය
මේ කරැණු දෙකම පුද්ගලයාගේ චරිතයට සම්බන්ද වියයුතු ප්රාධාන කරැනු දෙකක් ලෙස දක්වා ඇත. පරතෝඝෝෂය තෝරා බේරා ගැනීමේදී කාළාම සුත්රසයේ දක්වා ඇති නිර්ණායක ඔස්සේ විමසුව මනා බව පෙන්වා දේ.බුද්ධිවාදී චින්තයට බලපාන අධිකාරීත්ව චින්තන ගණනාවක් මෙහිලා ප්රමතික්ෂේපිතය.මා අනුස්සවේන- දේව ප්ර කාශනය.මා පරම්පරාය-පාරම්පරික අධිකාරීත්වය. මා ඉතිකිරාය -මෙසේ ආ ලෙසින්. මා පිටකසම්පදානේන -පොතපතේ එන පිළිවෙලට. මා තක්කහේතු- හුදෙක් න්යානයට ගැලපෙන නිසා. මා දිටඨිනිඡඣානක්කන්තියා - තමන් පිළිගත් දෘෂ්ටියට ගැලපෙනනිසා. මා භබබරෑපතාය- පුද්ගලයාගේ දැනීමේ ප්රයභලත්වය සලකා. මා සමණොගරු- මාගේ ගුරුවරයාගේ ප්රවකාශය නිසා . ආදී නිදහස් චින්තනයට බාධාවන අධිකාරීත්ව චින්තන ගණනාවක් කාළාම සුත්රෙයෙහි ප්ර කාශ කොට ඇත.මේ අධිකාරීත්වයන් දැනුම දෙන මාධ්යව ලෙස ප්ර තික්ෂේප කොට නැත.මේවායින් අර්ථවත් වෙන්නේ මේවා එක සත්ය ක් ලෙසින් න්යාපයාත්මකව ප්ර්මාණිකත්වයෙන් නොගතයුතු බවය.විද්යා ත්මක චින්තනය යනු මේ අධිකාරීත්වයන්ගෙන් බැහැරව ලබන දැනුමයි.නිරීක්ෂණ ක්ර්මවේදයෙන් ලබාගත් ච්න්තනයයි.කාළාම සුත්රනයේ දැක්වෙන ආකරයට සෑම දිශාවකින්ම පැමිණි ආගමිකයින් තම ආගමික මතිමතාන්තර ප්රරකාශ කළ බව කියවේ.මෙහි ධවනිතාර්ථවත් වන්නේ නිදහස් ච්න්තකයකු ලෙස සැම දර්ශනයකටම ඉගැන්වීමකටම අවධානය යොමුකොට සත්ය් පමණක් පිළිගත යුතුබවයි.ඉන් පැනෙන තවත් අරැතක් නම් බුදුසමය නිදහස් චින්තයට පමණක් නොව නිදහස් ප්රිකාශනයටද ඉඩ සලසා ඇති බවයි.බලපෑමකින් තොරව නිදහස් මත දරමින් නිදහස් ප්රිකාශ නිකුත් කිරීම් අයිතිය ඕනෑම සමාජයක තිබියයුතු අයිතිවාසිකමකි.එසේම ප්රරකාශනය කරුනු 03 ක එකගකමක් මත සිදුවියයුතු බව දක්වා ඇත.
01.අත්තාධිපතෙය්යස - හෘදසාක්ෂියට අනුකුලවීම
02.ලෝකාධිපතෙය්යය - ලෝකයේ පිළිගැනීම
03.ධම්මාධිපතෙය්යස - ධර්මයට අනුකුලවීම
මෙම තෙවැදෑරැම් කරුනු වලට එකගනම් පමණක් නිදහස් අදහස් ප්රකකාශකිරීමේ අයිතිය තහවුරුකිරීමට බුදුසමය එකගවේ.

Thursday, July 22, 2010

කලාව පිළිබද බෞද්ධ ආකල්පය

සාහිත්‍ය ,සංගීතය .කලාව චිත්‍ර ,මුර්ති,කැටයම් අඩිය මෙන්ම සිපවලද ගැනීම් ආදී ක්‍රියාවන් ද කලාව යන්නෙහි ගැබ් වෙතය් ඇතැම් විචාරකයෝ පවසති .
සැබවින්ම කලාත්මක අවශ්‍ය තව ජීවවිද්‍යාත්මක අවශ්‍යතාවකි .ලොව මිනිස් චර්යාවන් විනිවිද දුටු බුදුන් වහන්සේ මිනිසාගේ ජීවවිද්‍යාත්මක අවශ්‍ය තත්වයන්ට විරුද්ධ
නොවුහ. එබැවින් සෞන්දර්ය රසාස්වාදය පිළිබද විශේෂ න්‍යායක් බෞද්ධයා විෂයෙහි හදුනාගත හැක .සව්න්දර්ය හා කලාව බෞතික වස්තුන් ආශ්‍රයෙන් පැන නගින බව අපි දනිමු . මිනිසුන්, සත්තුන්, ගේදොර, ගහකොළ අදිය් ආශ්‍රයෙන් චමත්කාරය මතුවන අතර නිර්මාණ කරුවන් විසින් ගොඩනගන ලද අවස්ථාද දැකිය හැක .මේවා රග ද්වේශ මෝහ ආදී පදනම් තුලින් වින්දනය කිරීම හානිකරය .බව්තික වස්තු ආශ්‍රිත හෙයන් කමය හා රාගය වැඩිය හැක.එනිසා කලාත්මක අස්වාදයෙහි කමය හා විසිතුරුබව අතර වෙනස හදුනාගත යුතුය .එබැව සංයුක්ත නිකායේ නකාම සුත්‍රයෙහි මෙලෙස දැක්වේ .

"නතෙ කාමායානි චිත්‍රානි ලොකෙ සංකප්ප රගෝ පුරිසසස කමො"

"ලෝව විසිතුරු දේ කාමයෝ නොවෙති .මිනිසාගේ සංකල්ප රගයම කාමයෝ වේ."

ලොව ස්ත්‍රී පුර්ශදීන් මෙන්ම වෙනත් වස්තුන්හි පවතින සුන්දරත්වය වරදක් නොවේ. එය සොබාදහමේ නිර්මාණයක් ලෙස සිතියහක .මෙයට ලෝබයෙන් මමය මගේය යන සංකල්පයන් උපදවාගෙන නිත්‍ය ,සුක ,සුබ ආදී වශයෙන් උපාදානය හෙවත් දැඩිව අල්ලවාගැනීම් ඇතිකර ගැනීම සංකල්පරාගය ගොඩනග ගැනීමකි .මෙය විදිමත් රසාස්වාදයට හානිකරය .සාහිත්‍ය කෘතියක හෝ වෙනත් කලාත්මක නිර්මාණයක් රස්සවිදීමෙදී මමායනයෙන් මමත්වයෙන් හෝ මමය මගේය යන හැගීමෙන් යුක්තනොවීම මේ අනුව අත්‍යවශ්‍ය වේ.මෙයට අනුපාදන ආකල්පයය ව්‍යවහාරවේ රහතන් වහන්සේලා විදි ආස්වාදය පිලිබදව සප්පක,වංගීස,කාලුදය් වැනි තෙර ගාථා වලින් හා නොයෙක් ථෙරී ගාථා වලින් අනවරනය් වේ.එබැවින් අනුපාදන ආකල්පය ඇතිකර ගැනීම රසස්වාඩ් අකල්පයෙදී අත්‍යවශ්‍යවේ. බොදු කල කෘතිවල අරමුණු රාශියකි .සෑම කලා කෘතියකින්ම ජීවන දර්ශනයක් ලබාදේ යනුවෙන් REED නමැති විචාරකයාගේ මතයට බුදුදහම සපුරා එකගවේ. මේ හැරුණුවිට කලාවේ අරමුණු කාලයෙන් කාලයට වෙනස් වේ.කලාව කලාව සහාය යන මතය ඇතැමුන් දරන අතර තවත් සමහරුන් කලාවෙන් පවත්නා සමාජය ප්‍රතිනිර්මාණය වියයුතුබව දක්වය්. බුදුරජාණන් වහසේද මීට සමාන අදහසක් බර්ද්වාජ සුත්ත්රයෙහි දක්වා ඇත ."ගතාභි ගීතොම්හි මේ අභෝජනෙය්යං" යන ප්‍රකාශයෙන් පැහැදිලිවේ.ගාථා කීමෙන්පසු කසීබරද්වාජ දුන් දානය ප්‍රතික්ෂේප කලේ ගාථා කීමෙන් හරිහම්බකරගත් දෙයින් තම නොවලදන පවසමිනි.
ඉන්ද්‍රිය පර්ත්‍යක්ෂය


හා අනුභවික ලෝකය අතර සම්පරකය විශ්ලේෂණය කෙරෙන එනම් ඉන්ද්‍රිය පත්‍යකෂය පිළිබද මන විවරණයක් කෙරෙන සුත්‍ර දේශනයක් ලෙස මදුපින්ඩික සුත්‍රය ඉතා ප්‍රකට වුවකි .
ඉන්ද්‍රිය පරත්යක්ෂය හෙවත් පුද්ගලයා හා බාහිර ලෝකය අතර සම්බන්දය මෙම සුත්‍රයෙහි ඉතා සරල ලෙසත් පැහැදිලිවත් විස්තර වේ. පුද්ගලයට චක්කු සොත ඝාන ජිව්හ කාය මන හෙවත් අස කන නාසය දිව හම සිත හා මනස යන ඉන්ද්‍රිය හය විද්‍යමාන වේ. මෙම ඉන්ද්‍රිය තුලින් බාහිර ලෝකයේ අංශ පහක් හෝ හයක් ග්‍රහණය කරගනු ලැබේ. එය පහත සදහන් පරිදි දැක්විය හැකිය.
;

චක්කු හෙවත් ඇසට ගෝචර වන්නේ රුපයය් .මෙහිදී රුපය යන්නෙන් ද්‍රව්‍ය වල සියලුම අංශ නොකිඅවෙන අතර එයන් අදහස් වන්නේ ද්‍රව්‍ය වල පවතින පාට හා හැඩයය් (වන්න ,සන්ටාන )
දිවට රසත් සැමට සීත උෂ්නදී ස්පර්ශයනුත් මනසට සිතට ඒ ඒ අරමුණුත් අරමුනුවේ .මෙම ඉන්ද්‍රිය වලට ඒ ඒ අරමුණු යොමුවීමේදී එම අරමුණු හදුනා ගැනීම සදහා මනසේ සම්බන්දය තිබිය යුතුය. ඒ ඒ ඉන්ද්‍රිය මගින් ඒ ඒ අරමුණු මුලික වශයෙන් හදුනා ගැනීම විඤඤානය යනුවෙන් හැදින් වේ. එඅනුව් ඉන්ද්‍රිය හා අරමුණු ගැටීමෙන් පිලිවෙලින් චක්කු විඤඤානය ,සොත විඤඤානය ,ඝාන විඤඤානය ,ජිව්හ විඤඤානය ,කාය විඤඤානය, මනෝ විඤඤානය ලෙසින් හැදින්වේ.ඉන්ද්ර්ය ප්‍රත්‍යක්ශයෙහි පළමු අදීයර මෙයය.එම අදියරෙහි කොටස් තුනක එකතුවක් දැකිය හැක.




    01.ඉන්ද්‍රිය
    02.අරමුණ
    03.ඒ හා බැදුනු විඤඤානය

    මෙ කොටස් තුනේ එකතුව "පස්ස' හෙවත් ස්පර්ශය යය කියනු ලැබේ .මෙම ස්පර්ශයේ ඊලග ප්‍රතිපලය වේදනාව හෙවත් වින්දනය හටගනීමය් .ඉන්ද්‍රිය ප්‍රත්‍යක්සයේ දෙවැනි පියවර වශයෙන් සැපදුක් හා මදය වින්දනයක් හටගනී. වින්දනය යනු පුද්ගලික පැවැත්මට අවශ්‍ය මානසික ආහාරයකි. අංගුත්තර නිකායේ චතුක්ක නිපාතයේ පුද්ගලයාගේ පැවැත්මට අවශ්‍ය ආහාර වර්ග හතරක් දක්වා ඇත .




    • කබලින්කර ආහාර (ද්‍රව්‍යමය ආහාර )

    • ඵස්සහර (වින්දනය)

    • මනොසන්චේතනාහාර (චේතනා ,සංකාරා,කර්ම,දැඩි අදහස් දෘෂ්ටි මතවාද )

    • විඤඤාන ආහාර (ඉන්ද්‍රිය මගින් ලැබෙන අරමුණු ඇතිවන් වින්දනය සංකාරා ආදී අත්දැකීම් සියල්ලේම එකතුවක් ලෙස පුද්ගලයාගේ මනස තුල ගොඩනැගෙන මගේ ආත්මය මගේ ෙපෳර්ෂය,පුද්ගලිකත්වය මින් අදහස් වේ.)


    ඉහත සදහන් කල ඉන්ද්‍රියන්ට අරමුණු සම්බන්ද වීමෙන් අරමුණු හදුනගනීම විඤඤානය යනුවෙන් හැදින්වේ.එහෙත් උක්ත දක්වන ලද විඤඤානය යනුවෙන් දැක්වෙන්නේ "සංකාරා පච්චයා විඤඤානං" යන පටිච්ච සමුප්පාද දර්ශනයේ අදහස් කරන පුනර්බවයට මුලිකවන සංකාරා නැත්නම් කර්මය හා බැදුනු විඤඤානයය. මෙමෙ ඉගැන්වීමට අනුව පුද්ගලයාගේ පැවැත්මට අවශ්‍යවන ආහාරවලින් දෙවැන්න වින්දනයය. ඉහත දක්වන ලද ඉන්ද්‍රිය අරමුණු හා අදාල විඤඤානය යන තුනේ එකතුව තුලින් "ඵස්ස" එම වින්දන ආහාරයන් නිර්මාණය කරනු ලැබේ. මෙමෙ වින්දනය පුද්ගලයාගේ පවහ්ට්මට නිරතුරු අවශ්‍ය වන බැවින් අප ලබන වින්දන් ඒවට අදාල සලකුනුසහිතව සිතේ තැන්පත් කරගනු ලැබේ . ද්‍රව්‍යමය ආහාර අවශය අවස්ථාවල පරිබෝජනය සදහා තැන්පත්කරන්නක් මෙන් අවශාට් අවස්ථාවල නැවත අවර්ජනයකොට එම වින්දනය නැවත ලැබීමට මතකයේ නැවත තැන්පත් කරනු ලැබේ .තම ලද ඉන්දයේ සලකුණු හෙවත් සන්කීත සහිතව සිත තුල තැන්පත්කර ගැනීම හෙවත් මතකයේ තබා ගැනීම සංඥා නමි. ඉන්ද්‍රිය ප්‍රත්යක්ෂයේ තෙවන අදියර මෙයය්. මෙසේ තැන්පත් කරගනුලබන දහස් ගණන් සංඥා අවශ්‍යතා පරිදි නැවත නැවත මෙනෙහිකොට එම වින්දනය යලි යලිත් ලැබීම මිනිස් සිතේ ලක්ෂණයකි. මෙම සංඥා නවටහ නැවත ලබාගෙන මෙනිහිකිරීම "විතක්ක " නම්වේ. විතක්ක නොකරනවිට එම සංඥා අභාවයට පත්වේ.එහෙත් යම් සංඥාවක් දිගින් දිගටම මෙනෙහි කරන්නේනම් එය කාලයාගේ අැවෑමෙන් සත්වර සංකල්ප දෘෂ්ටි මතවාද චේතනා සංකාරා බවට‍ පත්වේ .මෙයට ප්‍රංපච හෙවත් ප්‍රංපච ගොඩනැගීමයය් කියනු ලැබේ .මෙය ඉන්ද්‍රිය ප්‍රත්යක්ෂයේ පස්වෙනි අදියරය්.මෙසේ ගොඩනග ප්‍රංපච හෙවත් සංකල්ප දහස් ගණනක් පුද්ගල මනසේ පවතී.ඒවා මේ බාවයට පමණක් නොව පෙර භවයට පවා සම්බන්ද වේ.පුද්ගලයා යනු මෙකී ප්‍රංපච රාශියක එකතුවකි .බොහෝවිට පුද්ගලයාව කය්කව වාචසිකව මානසිකව විවිද ක්‍රියා සදහා මෙහෙයවනු ලබන්නේ මෙමෙ ප්‍රංපච හෙවත් සංකල්පයන් වේ. පුද්ගලයා විසින් නිර්මිත මේ ප්‍රංපච වලම වහලෙක් හෙවත් දාසයේ බවට පත්වීම ඉන්ද්‍රිය ප්‍රත්යක්ෂයේ අවසාන ප්‍රතිපලයය්,මෙමෙ ප්‍රංපච හෙවත් සංකල්ප වලින් මිදීම නිර්වාණය වේ.නිර්වාණය
    නිශ්ප්‍රංපච යනුවෙන් හදුන්වන්නේ එබැවිනි.


    මදුපින්ඩික සුත්‍රය ඇසුරෙන්...........